AUTONOOM MEHOELA

Nicky en ik schilderen twee knalrode verbodsborden en bevestigen aan de onderkant een tekstbord: "Explicit Forbidden for Dutch Men". We nemen een boormachine en perforeren twee grote gaten om het ding boven mijn voordeur te schroeven.
Boren, schroeven, zagen, vloeren leggen, verven, lampen ophangen... Name it, en wij kunnen het.
Wij zijn zelfstandige vrouwen die alles zelf kunnen. Dat hebben we onszelf geleerd. Niet omdat we het per se zo graag wilden kunnen. Nee, we moesten wel. Waarom eigenlijk?
Nicky kijkt zelfbewust mijn nieuwe camera in. "Omdat Hollandse mannen niet hoffelijk zijn. Ze laten ons onze klusjes zelf opknappen, laten je zonder blikken of blozen de helft betalen in het restaurant, of erger nog: de hele rekening! Doen de deur van de auto niet voor je open als je instapt en zetten je af bij de metro in plaats van voor je deur. En dat alles onder het mom dat ze zo van zelfstandige en autonome vrouwen houden. Autonoom mehoela."
Ze zet haar woorden kracht bij met een vuistslag op het bord, wat maakt dat het bord met een klap op de grond valt. Blijkbaar waren we de pluggen vergeten...

Hollandse mannen. Breek ons de bek niet open. We zijn nu op het punt gekomen dat we ze niet meer willen. Klaar, over, uit.
Vanaf nu daten we alleen nog met alles wat een beetje naar het galante buitenland ruikt - een zeldzaamheid zoals een enkele verdwaalde gentleman op leeftijd uitgezonderd - maar de rest komt er niet meer in, zegt Nicky vastbesloten.
Ik hap in mijn broodje kaas.
"Sommigen van hen nemen je een dagje mee uit naar het strand, en vragen je na afloop de helft van de benzine terug te betalen!"
"Ik heb er ooit eentje gekend die zichzelf eerst ging redden toen er brand uitbrak"
"Sommigen dragen zelfs witte sokken, of erger nog: korte witte sokjes in gympen!Bleeeeuhg", zeg ik met een open mond vol halfverteerde kaas en brood, wat er niet echt appetijtelijk uitziet. But who cares. Ik hoef niet langer meer aantrekkelijk te zijn in Nederland. Ik trap er niet meer in.
"Wij gaan naar het zuiden Nicky. Daar hebben ze het tenminste begrepen hoe het moet."
"Ja, we gaan naar Spanje. Daar wonen de broertjes van Javier Bardem."
Nicky en ik slaken een diepe zucht van verlangen naar Javier. Onze ultieme man. Maar dan bedenk ik me "Die zijn te klein voor ons, Javier komt net tot bij mijn tieten."
Nicky denkt even na, maar is vastbesloten. "Groot genoeg dus. Al die lange Hollanders hebben me niet veel verder gebracht. Ik zeg: als ie groot genoeg is om de deur open te houden, en de rekening betalen vind ik het fine."
Alsof het lot ons tart komt op dat moment een lange Vikingachtige blonde Dutchman voorbij gereden. Op een wit paard natuurlijk, en stevig in het harnas gehesen. Blonde lange haren wapperend in de wind.
Precies het type Hollander waar ik in het zuidelijke België als klein meisje wilde dromen over had. Nicky valt ook stil en samen kijken we de levende pracht weifelend na.
Ik neem nog een hap van mijn broodje kaas en kijk Nicky vragend aan.
Maar haar besluit staat vast.
Het zweet staat op ons voorhoofd als we het bord voor de tweede keer ophangen.
Met twee dikke, grijze pluggen.
We draaien aan de schroeven alsof ons leven er vanaf hangt.
Likken en bijten van inspanning op onze onderlip.
Spuiten voor alle zekerheid nog een laag Cetabever tussen muur en bord in.
En zakken dan voldaan op mijn deurstoep neer.
Muurvast.
Knappe Viking die daar tussen komt.