'Mag ik je huis zien?'Nog voor ik ja of nee kan zeggen raast het kleine vrouwtje als een bezetene door mijn hart, lijf en leden heen.
'Het is een troep hoor!' Alsof ze dat zelf niet ziet.
Zonder schroom trekt ze alle deuren open en neust ze in kamers, kasten, bedden.
Ik kan de wasmand nog net op tijd veilig stellen.
Ik laat haar gelaten haar gang gaan en probeer mezelf te kalmeren met een kopje thee met een flinke scheut gemberbier. Adem in. Adem uit. Ieder zijn gewoonte, ieder zijn gewoonte, herhaal ik als ware het een mantra. Ieder zijn gewoonte. Adem uit. Adem in.
Een heel Hollandse gewoonte is het, waar ik na 20 jaar integratie nog steeds niet aan kan wennen.
Wij Belgen doen dit niet.
Wij vinden het onbeleefd zelfs.
Maar hier in Holland is het een algemene code, lijkt het.
Laatst vroeg een volstrekt vreemde man me bij binnenkomst of het mocht. Of hij het zien mocht. Nou, voor mij voelde het bijna alsof ik als 7-jarige weer bij die vreemde schooldokter stond die me ter infomatie meedeelde dat hij in mijn slipje ging kijken.
Geen eigen inbreng mogelijk.
Maar ik ben geen 7 meer.
'Nee.' zei ik. En ik zag de vreemde schrikken alsof ik hem zonet bekend had dat ik een stiekeme seriemoordenaar was.
Jammer dan.
Gisteren vroeg een ex het, en ik - die de smaak na de vorige 'nee' te pakken had - zei breed glimlachend: 'Nee.' En ik bleef erbij.
En vanaf nu doe ik het vaker. Ik laat mijn huis alleen nog maar zien als ik het echt zelf wil. En niet omdat het een Hollandse gewoonte is, en ik me zogenaamd moet aanpassen.
Mijn slaapkamer is my private dome. Niet iedereen hoeft te weten in wat voor atmosfeer ik mijn meest intieme dromen beleef, uitvoer of er over mijmer.
Niet iedereen hoeft alles van mij te zien.
Ik laat van nature al zoveel zien op podia, als schrijvend, al verschijnend in het openbaar en op Facebook Genoeg vind ik.
Dus vanaf nu bent u gewaarschuwd. Ik laat het alleen zien als ik het echt wil.
U zult zich blijvend tevreden moeten stellen met de publiek toegankelijke ruimtes in mijn woonst. En U zult moeten gissen naar hoe en wat en wie er in mijn slaapkamer opgesloten zit...
Alvast bedankt voor het (on)begrip.
[photography by Nigel]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten