Het is een genot om dat steeds beter, steeds helderder te voelen.
Maar het zit me soms ook in de weg.
Dan zit ik in de woonkamer, en dan voelt iets niet lekker.
En dan weet ik niet waarom.
Dan moet alles weer anders.
Of niet?
Zit het in mijn hoofd?
En aangezien er niemand is de hamer uit mijn hand komt trekken, of de bezem, of de mop, begin ik dan maar weer.
Meestal begint de verandering in mijn hoofd.
Dan begint die ene muur te jeuken, te trekken en te zeuren. Te wit. Te zus. Te zo.
En zonder dat ik het kan tegenhouden begint dat stemmetje in mijn hoofd me te vertellen dat ik echt veel gelukkiger word als ik nou maar die poster van Toneelgroep Maastricht ophang, en die foto's van wijlen mijn Afrikaanse oma. En als ik dan toch bezig ben, meteen ook maar die foto's van op het strand toen ik zo in- en ingelukkig was.En dan, vaak meteen daaropvolgend, is er plots het grote hikken. Het er tegenaan hikken als een lange masochistische weg die blijkbaar nodig is om mijn ledematen werkelijk in beweging te krijgen...
Na al die jaren, vraag ik me af: 'Waarom?'
Ik ken mezelf ondertussen wel zo goed, dat ik weet dat ik er indeed gelukkiger van word! Waarom doe ik het dan niet meteen, stante pede, direct?
Waarom steeds dat lange hikken eerst? Is dat misschien nodig om het geluk dat de muur me straks geeft, nog groter te maken?
Een antwoord heb ik niet. Het enige wat ik doen kan, is het lijden stoppen. Nu.
Facebook uit. Boek aan de kant. Hamer, plakband, potlood, stift.
Even wat posten op een echte wall.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten