Geluk ligt in de kleinste hoekjes, schreef ik laatst nog. Of in ieder geval bedoelde ik dat. Een waarheid als een koe in dit grote huis, maar wat moet je dan met die overige honderd vierkante meters?
De voordeur van mijn huis lijkt een eigen leven te leiden.
Vorige week toen ik mijn geluk zat te koesteren, in een van mijn hoekjes, klapte de deur met een luide tik open. Alsof hij onverwacht bezoek aankondigde.
Mijn adem stokte in mijn keel, toen ik op de gang voetstappen hoorde. De hal van dit gebouw is zo immens groot, dat elke stapje klinkt als een reuzenstap. Ik ging boven aan de trap staan, niet goed wetend of ik het naderende onheil hartelijk welkom moest heten, dan wel een verhuisdoos op de kop moest gooien. De tien seconden die voorbij gingen, deden niet onder voor een B-kwaliteit horrorfilm. Mijn hart klopte in mijn neusgaten, toen ik plots een kleine hand zag verschijnen op de deurknop. En toen, aarzelend haast, keek een klein hoofdje om het hoekje naar boven. Een hoofdje van een vrouwtje dat ik wel eens had zien lopen in de buurt. Herkenbaar aan een immens zwart suikerspinkapsel dat volgens mij alleen bij elkaar te houden is met liters stijfsel, Elnett en 58 haarspeldjes.
"Zal ik de deur maar dicht doen?", vroeg ze.
"Nee", zei ik. En zij zei niks. Ze keek alleen maar naar boven, naar mij. En ondertussen hield ze haar hand op de deurknop.
En toen stonden we daar. Te wachten op wie de eerste stap zou zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten