Amsterdam, vrijdag 4 november 2010
Het moet ergens in 1995 geweest zijn. Het was weer zo'n avond waarop ik na een echtelijk meningsverschil de deur keihard achter me had dichtgetrokken, de auto had gepakt en met piepende remmen was weggereden. Dat was wat mijn ex en ik altijd deden als we verstrikt raakten in onze meningsverschillen: wegrijden of wegrennen van elkaar. Met veel drama.
In dit geval bleek het constructief, want zo kwam het dat ik - weliswaar in een waas van tranen - mijn eiland vond.
Ik kan me het moment nog herinneren dat ik de eerste keer die verbindingsdam opreed. Er was nog geen witte brug. Het moet dus echt ergens eind 1995 geweest zijn. We sloegen nog met deuren want we hadden nog geen kind.
Ik weet nog dat ik de KNSM-laan opreed en het gebouw zag. Daar wil ik wonen dacht ik: het deed me denken aan een paleis.
Terug thuis die avond legden de ex en ik ons meningsverschil bij zoals we altijd deden, en nog moe van teveel passie, vertelde ik hem over het eiland dat ik gevonden had. Niet veel later spitten we met onze woonurgentie in de hand het woonkrantje door, en een paar maanden later betrokken we ons eerste huis op het Barcelonaplein.
Elke dag fietste ik meerdere keren langs het paleis, zoals ik het Kolhoff-gebouw stiekem bleef noemen. Dat grote bruine gebouw met de immense houten deuren, waar ik zo graag wou wonen.
Een maand geleden ben ik hier eindelijk ingetrokken.
A dream coming true?
Maar wat ik ook doe, het lukt me nog niet helemaal om hier te aarden.
Je ergens thuis voelen. Hoe doe je dat?
Home is where the heart is, zeg ik altijd.
Maar waarom is het hier dan nog geen thuis?
Vanochtend bedacht ik me, dat ik wellicht maar 1 keuze heb.
Of ik loop er van weg, of ik ga het aan: ik "schrijf het aan"!
Want woorden zijn mijn wegen.
Via woorden lukt het me wellicht dichter bij het gevoel te komen dat ik nodig heb om hier gelukkkig te kunnen worden, te kunnen zijn.
Ik hoop het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten