Nicky aan de lijn over de lover. Ze wil weten waar ze aan toe is, en wat hij wil. Ze zegt:" Houdt hij me nou aan het lijntje? Of heeft ie gewoon tijd nodig?" Ik antwoord dat het ene soms heel erg te maken heeft met het andere.
En dan - geloof het of niet - loopt de man in kwestie zomaar mijn beeld in, hier en nu, terwijl ik met haar bel. Ik hier, op de eilanden. Zij daar, in West. Hij woont ook in West geloof ik, dus wat doet hij in mijn territorium? Nicky kan het bijna niet geloven, betwijfelt mijn herkenningsvermogen, zegt dat ik hem nog nooit live gezien heb, toch?
Maar ik herken deze man uit duizenden van al haar foto's. Het is 'm, c'est lui.
Ik knik bedeesd gedag. Hij knikt enthousiast terug. Zie je nou wel?
Ik en mijn andere vriendinnetjes hebben een soort theorie dat als je heel erg met elkaar bezig bent, dat kosmisch verbonden is. Het ene staat nooit helemaal los van het andere.
Heel erg bezig zijn met die ander, is voor hem/haar voelbaar en wederkerend. Het voedt elkaar onlosmakelijk. Ik geef toe dat dit wel een heel extreem voorval is, maar ik herken het wel. Als ik aan mijn verloren lief denk, duikt hij altijd op. Als een duikelaar.
Zoiets als het beeld van de touwtjes op de kermis. Daar kon je dan aan trekken en dan kwam er een cadeautje.
Nicky: "Ik trek al ruim een jaar. Wanneer komt er een cadeautje?"
Aansteller.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten