werktitel: blog 2: - door de wol, door de stekels -


De kleine egel die vanavond op het midden van de weg zat, leek niet van plan te wijken. Ook niet toen ik na enige twijfel uit mijn auto stapte en vermanend op ‘m afliep.
Meneertje waggelde gestaag naar de rand van de weg en hield zich daar voor dood. Alsof hij in het licht van mijn koplampen niet te zien zou zijn...
Ik aarzelde want sinds mijn stekelige ex-geliefde prompt een anale zucht onder mijn bloemig flanellen dekbed losliet, zingt in mijn achterhoofd de door de wol geverfde gedachte dat egels stankwolken kunnen produceren.
Pas in tweede instantie realiseer ik me dat ik een egel verwar met een stinkdier, en een stinkdier verwar met een man.

Ik verwar wel eens vaker dingen met elkaar. Dieren met mensen. Mensen met mannen (en omgekeerd). Mannen met engerds. En engerds met vrouwen. Nee, vrouwen zijn engerds, dat geef ik ruiterlijk toe. Vrouwen zijn de engste creeps of them all.
Ze verwaren nieuwe geliefden met oude geliefden, en oude geliefden met nieuwe geliefden.
Zo had ik eens een keer...
Ach laat maar. Wat gaat het u ook aan?
Maar zegt deze avond-anekdote nou meer over het gemiddelde brein van een egel dan over het mijne
Soit...
Ik siste als een kat, wat weinig indruk op de egel leek te maken.
Vervolgens stampte ik met mijn voeten op de macadam, zoals ik heksen wel eens vaker heb zien doen.
En toen besloot hij de wijste te zijn, en koos het hazenpad.
Ik stapte weer mijn auto in, en bracht de hele verdere avond in twijfel en verwarring door. Want hoe kon ik nou zo zeker weten dat het een mannetje was?