werktitel: blog 1 : - Ibizenco -

Die ochtend was hij zoals elke ochtend opgestaan om vier uur in de ochtend of kan je dat beter de nacht noemen?
Hij had zoals gewoonlijk koffie gezet. Hij had een snee brood afgesneden en pas na die eerste snee gezien dat het brood tot diep in de kern beschimmeld was. Het was al te laat geweest om het brood weer uit te spugen, dus hij had zich er niet aan gestoord en had met appetijt gekauwd en doorgeslikt. Er waren hele volkeren die voornamelijk op schimmels leefden. De Fransen bijvoorbeeld. Die deden wel alsof het ze om de kaas ging, maar als je ze wat langer en nauwkeuriger probeerde te doorgronden, wist je dat het ze voornamelijk om de schimmel ging, met een beetje kaas erdoorheen.
Hij was een echte Ibizenco, een visser uit een oud Spaans vissersgeslacht.
Een geslacht zonder veel gedoe, met zonder problemen zeg maar. Hij was de eerste generatie met een dilemma.
En zijn dilemma was dat hij vegetarisch was.
Omdat zijn familie de traditie hoog in het vaandel droeg was hij vooral erg druk met te voldoen aan alle verwachtingen die men van hem had, en dat waren er heel wat, geloof me.
Misschien was het daarom dat hij er die ochtend zijn buik vol van had.
Wellicht was het daarom dat hij het niet meer zag zitten op zee.
De vrijheid lonkte, en ondanks dat hij drommels goed wist dat hij die vrijheid niet in bed zou vinden, sloot hij de luiken weer, nam een aanloop door de kamer en sprong weer terug zijn bed in.
Hij trok zijn deken over zijn hoofd en kroop diep en ver weg, zo diep en ver als hij kon kruipen in zijn bed.
Toen hij klein was had hij er een spelletje van gemaakt.
Hij had zich voorgesteld dat het warme hol onder de deken de buik van zijn moeder was geweest. Hij had zijn ogen gesloten en met open mond in en uit geademd. Hij had de warme lucht die zijn lichaam verliet tegen de deken voelen terugslaan naar zijn neus, alsof het een warme luchtstroom was die tegen de baarmoederwand aanketste en weer terug wilde in zijn lijf. Zijn mond in, zijn luchtpijp door, om ergens bij de longen uiteen te vallen in stoffen die hij nodig had, en niet.
Hij ademde hard en snel, en net zoals vroeger leek zijn holletje per ademhaling warmer te worden.
“Eres mi calentador”, had zijn moeder hem altijd gezegd. Het rijmde op matador, en hij was ook een kacheltje.

Opeens was het hem te warm. Net zoals wanneer hij bij het duiken iets te lang onder water was gebleven, dook hij op vanonder de dekens en hapte naar adem.
De fluorescerende streepjes en cijfers op de pistachegroene wekker die hij van zijn moeder had gekregen vertelden hem dat het ondertussen al vier voor halfvijf was. Als hij niet geschorst wilde worden had hij nog vier minuten de tijd om van zijn bed naar de haven te komen. Hij wist uit ervaring dat hij dat kon redden, als hij wilde.
Maar dat was het probleem.
Hij wilde niet meer.
Hij trok de deken nog verder over zijn hoofd heen en zonk.
Dieper dan hij ooit eerder in zijn leven gezonken was.
(to be continued -(but not here))