Een verhaal in de trant van de vorige blog zeg maar, en ik introduceer mijn gasten en vertel waarom ik ze gevraagd heb om mee te doen. Als laatste roep ik Nadhira van 13 naar voren, een van de 3 kinderen die meedoen vandaag. Mijn eigen kind bedankte voor de eer. En Uma van Marjorie en Maarten had andere verplichtingen. Maar Nadhira twijfelde geen moment nadat ik haar vroeg.
De vriendschap met haar vader begon voor mij toen haar moeder op het punt van bevallen stond. Symbolischer kan haast niet.
De vorm die ik voor vanmiddag heb gekozen, spreekt voor zich: een kind vertelt het verhaal van een volwassene, een volwassene vertelt het verhaal van een kind.
Boven ons hoofd hangt de tijd. Nadhira zegt start en de tijd begint af te tellen. We hebben een uur.
Ik begin te vertellen:"Het was een zondag". Nadhira:"Het was de eerste zondag van oktober"
Gaandeweg neemt Nadhira (13) mijn verhaal over.
Fragment: "...Mijn broer en ik hebben een nieuw spel: Mama aan het janken maken. En je kunt het niet geloven hoe gemakkelijk dat is!
: Gevoelige onderwerpen, Spoorloos op tv, Smartlappen zingen en dan tellen we af.
9,8,7,6,5,4 jaaaaaa!!! Mama jankt. En als we heel goed op dreef zijn, jankt ze al bij zeven!"
Het publiek lacht.
Nadhira eindigt met: En terwijl ik ouder word, word jij jonger. jonger...jonger....
En het filmpje met het prachtige Grootje van beeldend kunstenaar Mieke Werners begint.
www.miekewerners.nl
met dank aan Hilde Labadie en Stephane Kaas
Geen opmerkingen:
Een reactie posten