Die zin schiet vaak door mijn hoofd omdat ik het zo'n mooie zin vind en hij iets raakt wat in me leeft. Denken iemand te zien, diegene waar je vaak aan denkt. Diegene die je niet meer ziet, omdat je niet wil, omdat het niet kan, of diegene die je hoopt te zien omdat duizend redenen.
Het hoeft niet eens een mens te zijn. Het kan ook een gevoel zijn, een blik, een moment van verbondenheid dat in je hart leeft. In je buik. In je wezen.
Je wandelt door Athene en overal is het. Je staat op de Acropolis en ja hoor: voila.
Je zeilt met 7 vreemde mensen over de Griekse wateren en zelfs tussen de golven om je heen zie je het opduiken.
Wandelend op de berg in Poros stappen een man en een vrouw uit een taxi. Zij draagt een zwarte jurk, typisch Grieks Orthodox en gaat op een bankje zitten. Hij loopt een paar passen en kijkt naar de zee, ondertussen laat hij een kralenketting tussen zijn vingers dansen. Zij kijkt hem vol verwachting aan. Hij voelt dat maar weigert weer naar haar te kijken. Ik weet dat ik het zie. Hier, nu. Vandaag.
Ze moeten mij ook zien, maar geven er geen snars om. Of doen hun uiterste best mij niet te zien. Kan ook.
Ik loop een paar passen en staar naar een ezel op een veldje. Denk aan mijn overleden oma die zich telkens weer stootte aan dezelfde steen, haar hele leven lang. I won't.
Wandel dan weer terug. Alsof ze alleen bestaan hebben in mijn verbeelding zijn de man en de vrouw in het niets verdwenen.
In mijn eentje wandel ik terug naar de kapel en steek drie kaarsjes aan.
Een voor de doden en alles wat was, eentje voor wat is en eentje voor wat komen zal.
1 opmerking:
Is het niet zo dat je iets mist als je die gedachte hebt? Ik denk het. En ieder zal wel iets missen.
Prachtig stukje, prachtige foto.
Een reactie posten