Acht jaar geleden was ik hier met mijn toenmalige liefde. Gaudi greep me, en ik bezocht de mooiste schoenenwinkel ooit aan de goede kant van de Rambla. Dwalend aan de louche kant van de Rambla vonden we La Concha Del Darrio Chino, een duistere bar naar mijn hart. Affiches van filmsterren en mooie vrouwen. Zwart-witte tegels op de vloer. Donkere mannen met baarden in een hoekje. Eentje liep op mijn vriendje af en greep hem bij zijn half volgroeide sik en zei "Ah Don Juan". Ik zag hoe mijn toenmalige liefde het in zijn broek deed van pure angst.
Blof zong in die tijd het nummer "Er was niets in Barcelona",en ik wist dat ik het zelf niet duidelijker had kunnen formuleren.
Vorige zomer kwam ik terug en ondanks dat DE schoenenwinkel niet meer bleek te bestaan, was ik hier zielsgelukkig. Met een gezin om me heen: een stralende zoon en een prachtige stiefdochter die in het voetbalstadion alle jongens achter zich aan had.
Mijn door de wol geverfde lief werd gerold op de Ramblas en we vloekten en morden, maar er was iets in Barcelona, dus we waren blij en beschouwden het verlies als subsidiering van de zigeunergemeenschap en dronken cocktails in La Concha Del Darrio Chino. Ik zag in hoe hij keek dat het een bar was naar zijn hart. De donkere mannen met baarden durfden niet eens in zijn buurt te komen. Ik was zielsgelukkig of dacht in ieder geval dat ik dat was.
Nu ben ik hier weer, verder dan vorig jaar.
Veel verder dan acht jaar geleden.
Als ik op de Rambla in Cafe de l'Opera tussen de Spanjaarden zit, kom ik allerlei bekenden tegen: Spanjaarden, Italianen, Lithovenen zelfs en Duitsers. Ik ben hier voor een meeting en zij zijn net als ik toeristen, maar ik steek om de vijf minuten mijn hand op en doe - wannabe die ik ben - populair, alsof ik hier een 'local' ben.
Ik loop door de stad en zie Gaudi, Picasso, en hopelijk morgen Miro en heel veel mooie mensen. Ik huil, ik ontmoet, ik geniet en ik ben.
Ik zie zoveel in Barcelona dat ik het dit keer minder nodig had om het donkere barretje in de achterbuurt weer op te zoeken.
Maar ook, misschien nog veel meer dan dat.
zag ik dit keer,
eindelijk,
mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten