Als mensen overlijden is er de neiging alle dagdagelijkse ergernissen dood te relativeren (wrang klinkt dat trouwens). Wat is er nou nog belangrijk als je zonet een geliefde, een vriend, een mens in de aarde ten slape hebt gelegd?
Vanmiddag begroeven we Abdi, vanavond bezwoer ik mijn 12-jarige zoon dat het om de belangrijke en echte dingen in het leven gaat en dat hij alles wat hij wil in het leven gewoon moet doen. Maar zonet lag ik in de meditatieles en stuurde een of andere tuthola me van "haar" matje af, want dat was gewoon nog "haar" matje van de vorige les... En toen kostte het me een kwartier kostbare pranayama-minuten om de woede daarom kwijt te raken... Tja.
Toen ik het vorige stukje over Abdi schreef was ik nog totaal in ontkenning.
Vandaag was ontluisterend en vooral confronterend. Ik voelde meer dan ooit hoe Abdi een verbindende schakel was geweest tussen vele werelden waarvan meer dan de helft geen snars van elkaar begrijpt, en erger nog: geen toenadering tot elkaar vindt.
Het Hollandse afscheid werd genomen - allemaal zeer oprecht en ontroerend en prachtig hoor, daar niet van - maar de Somalische gemeenschap stond er bij en keek er naar (met af en toe gebabbel en mobiele telefoons er door).
Het Somalische afscheid inclusief Islamitisch ritueel vond plaats, en de Hollandse gemeenschap stond er bij en keek er naar (gehuld in een mantel van loodzware stilte).
De Somaliërs zakten op hun hurken en baden tot Allah.
De Hollanders bleven staan, en keken er naar.
Ik twijfelde. Net als vroeger toen ik klein was: niet goed voelend in welk kamp ik nou hoorde. Bleef uit een gekke mengeling van lafheid en trouw zijn aan mezelf maar staan, maar verliet, toch deels uit solidariteit, temidden van de Somaliërs het graf (terwijl de Hollanders nog achterbleven om na te praten over al het bijzonders dat ze gezien hadden - en dat was het ook echt).
Zoveel jaren integratie en nog steeds van dit.
Ik begreep vandaag weer zoveel meer van de spagaat waarin mensen als mijn Afrikaanse vader en Abdi, die voor een groot deel integreerden, terecht kwamen.
Noch vlees, noch vis.
En nooit die volledige aansluiting.
Nooit die volledige (h)erkenning.
Nooit een "eigen" matje.
Wel de schakel tussen alles en niks, plus en min, rijk en arm, los en vast.
Let wel dit alles geldt voor beide kanten, want bij allebei ligt kracht.
Ik zeg niet dat het ene beter is dan het andere,
maar er zijn zo weinig verbindende schakels nog.
Ja, hier ga ik me vanaf nu maar 's suf op mediteren. Ik heb mijn matje nog niet gevonden, sterker nog: ik hoef geen matje van mezelf. Dan kan ik in ieder geval nooit op het krankzinnige idee komen om iemand er vanaf te sturen. (want ik weet dat ik ook in staat ben om zoiets idioots te doen... dat is het ergste).
En ik hoop dat als ik dan weer van een ander "haar" matje af wordt gestuurd, ik er dan verlicht om kan glimlachen.
Soit. Ik heb vandaag een denkdag, een zijndag, een leerdag. Dankzij jou, Abdi.
De wijdsheid van de wereld, over de hele lengte en breedte,
dat was jouw mat.
Is jouw mat.
Gekke, enthousiaste, altijd weer weigerend zich aan te passen, wilde Abdi.
Rust zacht.
Aleikum Salaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten