Soms als ik wandel, en langs mijn kade loop zou ik door willen lopen. Naar het zuiden.
Om pas op te houden als ik de zon weer voel en doodop neerval. Hoever zou ik komen na 1 dag wandelen? En na hoeveel dagen heb ik nieuwe schoenen nodig?
Iemand die dat soort dingen gewoon deed was Bas Jan Ader, een kunstenaar die mij al jaren fascineert. Hij vroeg het zich niet alleen af. Hij deed het gewoon. Hij fietste de gracht in. En viel van een dak. En hing aan een boom. En huilde hartverscheurend voor de camera toen soaps nog niet bestonden.
(basjanader.com)
Lieke uit het Zuiden, een actrice met mooie bruine ogen en zwart lang haar, loopt af en toe een stukje van de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Niet alles in 1 keer. Lieke kiest voor etappes. Het mag ook jaren duren zegt ze, voor ze klaar is. Net als in het leven, wat ook een tocht is, zegt ze.
Lieke loopt alleen, en ontmoet dan vreemdelingen met wie ze rode wijn drinkt en in 1 ruimte slaapt. De vreemdelingen snurken soms. Of knarsen met hun tanden. Of praten in hun slaap. En dan gaat ze voor me op de grond liggen om te laten zien hoe ze dan met open ogen naar het plafond staart en luistert naar het concert theatrale wat zich als vanzelf om haar heen ontwikkelt.
De volgende dag lopen ze dan samen verder. In stilte.
Maar soms wordt ze wakker en zijn de vreemdelingen al lang verder gelopen. Soms zien ze elkaar weer bij een volgende treffen. Bij de volgende herberg.
Soms ook niet. Ook goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten