In België heeft iedereen een kelder...
Een veelgehoorde wrange grap.
Maar wel waar dus.
Deze foto vond ik in het archief dat mijn vader na zijn dood achterliet. Het is een foto van het keldergat waardoor ik als twaalfjarige 's nachts ons huis insloop of ontvluchtte.
Er was geen reden om dat te doen. Ik mocht al vrij jong uitgaan namelijk.
Maar iedereen kroop uit ramen, achterdeuren en keldergaten. Dus ik ook.
Mijn zoon is 11 nu.
Een spiegel is het. Ik word er soms wanhopig van. Zie in hem dezelfde groeistuipen. Dezelfde eigenzinnigheid. Dezelfde luiheid, weerbarstigheid.
Ik was doodongelukkig toen ik 11 was. En werd hetzelfde jaar volwassen. Tegen willens in.
Hij is gelukkig denk ik, hoop ik. En gelukkig nog een kind. Met werkende zweetklieren, en een groeiend lijf. En een moeder die diep vanbinnen soms nog 11 is. Tegen willens in...
Nog 10 maanden voor hij 12 wordt. Hij maakt zich los, om vervolgens weer heel dicht tegen me aan te kruipen.
Ik laat hem minder vrij dan mijn ouders met mij deden.
Maar ik woon in Nederland. En heb dus ook geen keldergat om in of uit te vluchten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten