God wat ben ik moe. Drie dagen Club Ambras. Een fantastische opgaande vlucht. Het ding bleek met de dag beter te worden. De formule werd steeds helderder. Yes!
En dan... onvermijdelijk het einde.
De laatste keer ons lijflied (ABC van Rico), de laatste keer Willem van Muppetstuff op de omgekeerde wok, de laatste keer het mooie Salland lied, en de laatste keer Nieuw Leven in die weergaloze versie waarbij de tranen iedereen in de strot schieten.
God, wat heb ik mooie dingen gezien en gevoeld. Ik zou er bijna religieus van worden.
En dan... onvermijdelijk dat zwarte gat dat ik zo goed ken. De leegte na het baren.
De breedte na de vernauwing. De tijd na de geboorte.
Deze keer duurde de ellende minder lang dan vroeger.
Deze keer voelde ik me minder lang alleen.
Wellicht omdat Rutger en Senami er waren om het samen te delen.
Vandaag ging ik 100 keer alles na in mijn hoofd. Al die mooie momenten. Al die bijzondere talentvolle giving people samen.
En toen, plots, verslikte ik me in mijn koffie van het lachen om de herinnering aan Claire, onze hoofdmascotte (zie foto rechts) die door sommigen tot Madeline Albright werd gedoopt.
Hoe ze na Sprokkeldagen, toen de jongens hiphoppend riepen 'Wie heeft de bal?' met kinderlijk enthousiasme uitriep: "Antoinette! Toch? Die heeft de bal!" (+ schaterlach)
Waarna ik een sidderend Verfremdungseffekt door het publiek zag en hoorde gaan.
Hahahahahahahhahahahahaha... Geweldig!
Gimme More!
(zie ook www.clubambras.blogspot.com of clubambras.hyves.nl)
We blijven de komende dagen foto's plaatsen voor hen die het gemist hebben.
Ja, als je dit gemist hebt...
Bammerrrrrrrrrr.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten