Haast om die grond die zo heilig voor me voelt, ten volle aan te raken wellicht : 30 seconden later lag ik onderaan de trap. Met een gebroken klomp, en wonder boven wonder geen gebroken voet...
The island makes me humble. Ze zet me telkens met mijn twee voeten op de grond.
Geeft me alles wat ik nodig heb, maar fluit me meedogenloos terug als ik te veel wil.
Ibiza et Moi.
Moi et Ibiza. Een liefdesverhaal zonder begin, zonder eind. Zoiets is het geloof ik.
Nee ik ben niet een van die mensen die pillenslikkend, partypoopend de Pacha, Space of
watdanook afstroopt. Ben twee keer in Pacha geweest, en dat waren niet bepaald mijn hoogtepunten hier. Wat mij hier brengt, telkens weer, is die onverklaarbare kracht die het eiland kenmerkt: ze versterkt de dingen, ze vergroot ze.
Ik ben hier rustiger dan thuis. Veel meer één met de natuur.
En ik schrijf hier beter, vorig jaar met een discipline die zich kon meten met die van een topsporter.
Home is where the heart is.
En mijn hart is definitely hier.
Al drie jaar lang.
Vorige zaterdag stond ik weer boven aan die vliegtuigtrap.
Mijn bankpasje viel.
Ik was meteen op mijn hoede, want ik wist nog maar al te goed dat ik dat de vorige keer hier was verloren. En de paniek die dat bij me had teweeg gebracht stond me even helder voor ogen. Dus ik raapte het pasje op en stopte het zorgvuldig weg.
Heel voorzichtig daalde ik de trap af.
Ik ken de verhalen van de werking van het eiland. Mensen die keer op keer het vliegtuig missen. De flow die je voelt, als het eiland je opneemt.
De tegenslagen als het eiland besluit dat ze je niet meer moet, dat je er vanaf moet.
Ik zou mijn lot niet tarten!
Zonder te vallen bereikte ik de bagageband, en als een heuse local stapte ik in 'mijn' Micra, het witte karretje waarin ik altijd rondscheur als ik hier ben, en die een vriendin een dag eerder op de parkeerplaats voor me had achtergelaten.
En vanaf toen weet ik niet meer, waar ik mijn voorzichtigheid liet varen. Of waar de overmoed zijn intrede deed. Wel dat de volgende ochtend bleek dat ik mijn beide bankpassen kwijt was. Ik had ervan geleerd bleek. Was minder in paniek dan de vorige keer. En accepteerde dat het eiland me weer eens terecht wees.
Begreep dat ik meer orde leren moet.
Later die middag vond ik de pasjes onderin mijn See Buy Fly tas.
Niet bepaald spiritueel dus. Maar toch...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten