Dat je nou net die lege brede vaas achter op mijn balkon
had uitgekozen.
Dat je nou net op dat plekje dood wou gaan.
En dat ik je niet gezien heb, niet gehoord of geroken.
Dat je me niet de tijd gaf om je te redden,
zoals ik vroeger als kind wel eens tevergeefs probeerde.
Met water en brood in melk gedoopt, en een oude schoenendoos.
Nee, dat ik je vond laatst in dat hoekje achterin op mijn balkon.
Min of meer per toeval, dus ik schrok.
En dat ik door de dor verdroogde maden
die je leeg hadden gezogen,
wist hoe laat te laat kan zijn.
En dat ik niet zoals vroeger een dienst hield ter ere van jouw korte leven,
maar je te ruste legde
op de bodem van een blauw met witte plastic tas van 15 cent van Albert Heijn.
En boven op je gooide ik de dode takken,
de droge maden en de oude aarde van vorig jaar.
Waarna ik met mijn vingers zaadkorrels in de verse aarde heb gepropt.
Met 15 cm tussenruimte, precies zoals de achterkant van het zakje zei.
En dat er nu op dit moment in "jouw" vaas het eerste nieuwe leven groeit.
Daarom dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten