Moe. Thuis.
Zeven duiven onrustig in de lucht. Op de Dam.
Toen we door hun haag liepen maakten de veteranen nog meer indruk op me dan ik had verwacht.
Alsof je voelt wat hun ogen hebben gezien. Hoe de angst in hun buiken heeft gewoeld.
Wat ze op al die rauwe plekken hebben meeegemaakt, wel of niet hebben gevoeld.
En toen.
De koningin. Ze leek zo klein opeens. Zo teer.
En de kroonprins leek me meer dan ooit, klaar voor het koningschap.
Slechts een kwestie van weinig tijd lijkt me.
En toen gingen de duiven hun vrienden halen.
Net voor aanvang van de twee minuten,
kwamen ze met een stuk of 20 aangevlogen,
en landden op het monument.
De kapel gaf acht.
En ik dacht.
aan Leo,
en aan al die anderen.
In Memoriam.
Morgen, als we spelen (Haarlem, Vlissingen, Den Bosch en Almere doen we),
dan zal ik denken aan de Vrijheid die sommigen van ons nooit hebben gehad, konden hebben of durfden te hebbben.
En hopen dat we op een dag ons net zo vrij mogen voelen als die 20 duiven op de Dam.
Ik ga ervoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten