De Lente. Ze is er.
Na al die maanden wachten, is ze eindelijk in het land. De afgelopen maanden leek de winter langer dan ooit tevoren. Niet voor niets heb ik me voorgenomen dat ik vanaf volgende winter de slimme ganzen volg naar het zuiden. Ik hield het amper vol.
De ramen klemden en leken zich voorgenomen te hebben, nooit meer open te gaan. De koude legde witte laagjes op mijn vel. Ik leerde me zelf met warme kruikjes naar bed te gaan en hield er een celibatair bestaan aan over. Een warme kruik in je onderrug en eentje tegen je buik heeft zeker zo zijn voordelen, maar nam niet weg dat ik er naar snakte om...
mijn bloemenjurk na een lange dag in de zon uit te trekken
en mijn blote chocoladebruine lichaam languit uit te strekken
tussen twee
koele witte stijve lakens,
omdat de hitte
nou eenmaal niet te dragen valt...
...en nu is dat vooruitzicht dichterbij gekomen en geef ik me over.
Het kan de leeftijd zijn, of misschien is het omdat ik me al een tijdje op een keerpunt in mijn leven bevind, maar net zoals wijlen mijn moeder deed, doe ik aan de voorjaarsschoonmaak.
Elk object wordt opgetild, elk nut wordt afgewogen.
De boodschappentassen met maandenlang opgespaarde uit te zoeken troep en ballast die ik achter in de kast had weggestopt, worden meedogenloos omgekieperd. Mijn hele verleden blijkt in die tassen te zitten: bonnen, pijn, tranen, kramp van het lachen, visitekaartjes, doosjes Purol, snoepjes, halve vriendschappen, oude make-up en een factuur van een hotel in Rotterdam.
Er is geen ontkomen meer aan: alles gaat 1) of eruit 2) of een hangmap in 3) of naar iemand die het beter kan gebruiken.
Ik laat los!!! (“En los... en los... en los...”, zoals ik een balletjuf, een personage uit een scenario ooit tegen haar leerlingen liet zeggen, wetend dat dat hetgene was waar ik – de schrijver – nog niet aan toe was)
En óf dat heerlijk opruimt. Na afloop is mijn hoofd tien keer zo leeg en mijn hart zes keer zo licht.
Ze is er. Of is het een Hij eigenlijk? De lente?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten