In een poging haar evenwicht te bewaren, doch totaal uit balans hinkte ze de tweedeklascoupe in. Nicky zag er uit om door een ringetje te halen. Op die gebroken hak na dan. Nicky sloeg haar benen over elkaar heen en liet haar hiel in het luchtledige zweven. "Als ik nou volhoud dat mijn neus bloedt, dan stelpt dat mijn bloedend hart", dacht ze - niet gespeend van enige dramatiek.
Amsterdam CS - Utrecht.
Ze wist dat ze zo zijn huis zou passeren. Het spoor ligt precies op dezelfde hoogte als zijn etage, en ze wist dat ze - mits ze haar ogen een beetje dichtkneep - wellicht kon ontwaren of het lampje van zijn waterkoker dan wel, dan niet brandde. En dat ze dan wel, dan niet het vaatdoekje op zijn aanrecht zou kunnen zien liggen.
Met een klein beetje geluk kreeg ze dan wel, dan niet de daarbij behorende man te zien, wist ze, maar dat hing toch vooral af van of de duivel haar gunstig was...
De man tegenover haar liet zijn blik langs haar benen dwalen en keek geschokt naar haar hakloze pump. Nicky liet haar hiel in het luchtledige zweven en dacht:"Als ik nou volhou dat er niets aan de hand is met mijn hak, dan IS er ook helemaal niets meer aan de hand." Ze schraapte haar keel en glimlachte naar de man. Hij durfde amper terug te kijken.
"Pfffffwiet", oorverdovend gilde een tegenliggende trein de hare tegemoet. Nicky keek opzij, de andere trein ontnam haar alle uitzicht en maakte haar ook ietwat duizelig. Nicky realiseerde zich dat ze zijn huis voorbij reed en dat de kans om een glimp van hem op te vangen uit haar handen was gegleden. Nicky realiseerde zich dat dat nu gebeurde. Hier, ter plekke. En dat gluren, noch voyeren er nog in zat.
En toen pas miste ze echt haar hak. En ze zag zichzelf zitten: een vrouw met een gebroken hak.
Ze besefte ze dat ze twee keuzes had: of op Hoog Catharijne nieuwe schoenen kopen of de hele verdere dag in het luchtledige blijven zweven, zoekend naar de grond onder haar voeten.
Nicky koos voor het laatste. Omdat ze wist dat ook het wankelen iets brengen zou.
En dat te snel nieuwe schoenen kopen, alleen maar geldtekort en pijnlijke blaren oplevert.
Toen ze 's avonds terugreed, vergat ze rechtsom te kijken. En op de terugweg, stuntelend fietsend - want probeer maar eens te fietsen zonder hak - wist ze dat het gluren weinig te maken had met de hunkering naar hem, maar alles met het missen van het lichtje van de waterkoker en het vaatdoekje. Het missen van een thuis die hij weer even in haar leven had gebracht.
Maar die nu niet meer de hare was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten