ZOALS ROISIN ZINGT: "Happy people don't give in to... that sinking feeling"

Als ik alsmaar doorwerk lijk ik vaak het gelukkigst.
Dan heb ik namelijk ook geen tijd of ruimte voor stress.

Ik was dus heel gelukkig. Tot (eer)gister.
Eergister had ik een bad newsdag.
Maar ik was gelukkig zo druk dat ik na een korte huilbui weer door moest.
Ik had wel wat anders aan m'n kop: gister had ik pitchdag voor mijn plan van de IDFA Masterclass. Een dag waar we al weken naartoe leefden.
Hoe de pitch ging? Ik heb er zelf niet zo'n zicht op, want ik leek in een verteltrance.
Maar iedereen was achteraf enthousiast dus ik voelde me het baasje.

's Avonds sleurde Rut me mee, ver weg van het Idfacircus, de Bijlmer in. Ik had eerst geen zin want wou nog zoveel zien en meemaken. Maar hij was volhardend. Ik moest voor het eerst in mijn leven naar de Heineken Music Hall.
En daar stond ik dan: smoorverliefd met een kloppend hart te luisteren en te kijken naar de vrouw die ik - trouweloze hond - door alle drukte even een paar maanden vergeten was... Mijn grote heldin Roisin Murphy. De vrouw die me al zo'n twee jaar door de moeilijke momenten zingt.

De eerste zin van Overpowered klonk en ik stond op mijn kop.
Later zong ze Trough Time (Foolish romantic ideals of love... shouldn't we be holdin' on), en binnen no time kwam de ontlading: ikke jankend in de menigte. Alle stress verliet mijn lichaam en er kwam weer plaats voor voelen wat ik mis, wie ik mis, zelfbeklag, melancholie, gezwijmel en de hele bataklam. Ik waande me volledig anoniem en onbespied toen een of andere beauty me bij mijn arm greep en vroeg: "Gaat het wel een beetje?". Gegeneerd wreef ik 'het nat' van mijn wangen.
Hij drukte me een heineken in mijn handen en vervolgens hebben we nog een uur luidkeels alle nummers mee lopen schreeuwen. Ik drink NOOIT bier, maar ik vond het heerlijk.



Flink wat uren later stond ik bij de pinautomaat en floot ik de eerste 8 noten van Overpowered (When I think that I'm over you...)
Achter me stond een vreemde man te wachten die mijn gefluit spontaan zingend aanvulde "... I'm overpowered".
Tja, dat zijn dan de mooie dingen des levens he. Als de hele stad plots Roisin Murphy zingt. Mmmmm.

Geen opmerkingen: