"Kijk", zei ik, en liet m'n rode wijn in het bekertje heen en weer rollen. "Ik ben een verhalenverteller, en ik kies per verhaal wat ik te vertellen heb het juiste medium."
"Jaja", zei de ander en keek bedenkelijk.
Sinds de toneelschool al maak ik heel persoonlijk werk. Dat is altijd zo gebleven. En waar ik al wel eens probeerde minder dicht op mijn huid te maken, bleek het niet zo'n succes... Blijkbaar ligt daar toch mijn kracht in.
Zoals een psych me vertelde: "Jij bent iemand die het verleden in jezelf heelt door je kunstenaarschap."
Vond ik wel een mooie.
Al werden we er op de toneel- en kleinkunstacademie ook voortdurend op gewezen dat het geen therapie moest worden of navelstaarderij. Dat is vanzelfsprekend iets wat ik mezelf voortdurend afvraag ook: waar ligt die grens die het persoonlijke universeel maakt.
Ik weet zelf altijd precies waar ik 'm overschrijdt, maar heb ook wel 's werk gemaakt waarin dat niet is gelukt. Dat was nodig denk ik dan achteraf.
Eigenlijk vind ik het nog mooier zoals Herman van Veen het in het lied 'Maria'zegt:
"Om alles wat geweest is, sta ik hier nu te zingen. Zo raak ik elke avond weer. Even. Ons Leven. Aan."
(vervolg van de vorige blog):
Ja, Herman, zo raak ik elke avond weer - even - ons leven aan.
Maar soms word ik er zelf ook niet goed van: altijd weer datzelfde thema.
Weliswaar telkens vanuit een ander perspectief... maar toch: het meeste wat ik maak gaat over ONVERMOGEN. Blijkbaar ben ik daar nog niet over uitverteld...
Het niet lukken ontroert me. Het raakt me. Daar kan ik dagen over denken.
De baby die probeert zich op te richten. Het lijkt bijna te lukken.
En dan toch... net niet.
Misschien ben ik daarom ook zo geraakt door het werk van Bas Jan Ader.
Het durven falen. Het durven vallen.
En tegelijk raakt dat mijn grootste angst.
Niet willen falen was lange tijd een van mijn grootste drijfveren.
Vallen was iets wat me regelmatig overkwam. Jarenlang ben ik gevallen: over fietssturen heen gevlogen, van de trappen, van de scooter, door mijn benen heen gezakt. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik was er voor, van, op of achter gevallen.
Maar soit. Ik wijk af.
De rode wijn rolde door mijn mond. "Ik hou van fictie", antwoordde ik. "Maar die vorm gebruik ik momenteel het liefste voor verhalen die je niet vanuit de werkelijkheid kan laten zien."
"Deze surrealistische film onder andere dus", vroeg hij. Ik knikte. Maar wist tegelijkertijd dat mijn antwoord niet volledig was. Maar dat gaf weer stof om na te denken en te schrijven. Hier dus.
Misschien is het zo dat documentaire voor mij alles te maken heeft met het repetitieproces dat aan een voorstelling voorafgaat. Je hebt een tekst of een idee, maar op de vloer ga je er ECHT wat van maken. Weken lang zoek je ploeterend, vallend, wederopstaand. Discussieer je verder tijdens de lunch, zoek je er 's avonds de juiste boeken bij. En tussen 10 en 5 ontdek je op die vloer beelden, spanningen, werelden en dingen die je never nooit op papier had kunnen bedenken.
"Ik vind het een rare film, dat Godenzoon. Weet niet waar ik het moet plaatsen..." zei de kennis. "Ik vind het geweldig en gedurfd en mooi in beeld gebracht" repliceerde een ander. En toen kwamen ze met zijn allen op gang.
"Hoe heet ze weer je regisseur? Wolke Kluppell? Da's pas surrealistisch!"
"Wat een topactrice dat kleine mongooltje... euhm meisje met Down Syndroom"
"Ik geloofde die ganzen niet"
"Ik vond ze juist prachtig!"
"Ik voelde jou in die film"
"Ik mis jouw poëzie".
"Ik..."
Ik draaide me om en ging grijnzend mijn bekertje vullen.
Misschien is dat het ook wel. Niet voor een gat te vangen. In geen hokje te plaatsen.
Dat is waarschijnlijk wat ik wil. Wat ik zoek. Wat kenmerkt wat ik - en dat geldt zeker ook voor Wolke - te vertellen heb.
Terug thuis, halfdronken en net voor ik in bed kroop, zag ik op het prikbord het artikel hangen dat ik vorig jaar uit de krant scheurde en dat de basis vormt voor mijn volgende filmplan. Niks egodocument, niks onvermogen. Zonder precies te vertellen waar het over gaat, kan ik wel zeggen dat het gaat over mensen die zich nooit kunnen permitteren te falen. Met gevaar voor eigen dood.
Mensen die elke avond weer hun leven aanraken. Voor alles wat geweest is.
Licht uit.
meer bas jan ader?
check www.basjanader.com
en www.buuv.nl
Ook Godenzoon kijken?
5 december 2008, net 2, 22.50u
Geen opmerkingen:
Een reactie posten