OBAMARITIS 3 : CAN HE KICK IT? YES HE CAN! OFWEL: BLACK MAN ON TE MOON SIGNAL

Ik kan er nog steeds niet over uit dat Amerika een zwarte president heeft. Dat hadden mijn ouders nog moeten meemaken denk ik telkens. Terwijl... would they care? Mijn ouders waren wit.
Al schijnt dat niet uit te maken waar het om Obama gaat.
Of toch wel?

Ik was op de verkiezingsnacht in de Melkweg met beste vriendje Bart (tevens witte man) en die vond het daar toch een compleet wittemannengebeuren! Pas toen hij dat zei realiseerde ik me dat dat indeed zo was.
Op een gegeven moment beklom Prem het podium. En Bahram. En Rocky.
En toch bleef het een wittemannengebeuren. Qua toon dan, vonden wij.
De schouwburg de volgende ochtend idem dito. Wat er een beetje uitzag als een "neger"* werd op het balkon verstopt. Vriendin Ellen eiste dat ik bij haar in de zaal kwam zitten. Ja Hallo!? Nadat "we" gewonnen hadden, op zo'n balkon kruipen zeker...
Ik lag in een deuk, maar vond toch ook dat ik recht had op mijn plekje in de zon.
Maar gaat het daar dan om? Om kleur?
Als de witte mensen niet waren komen opdagen was het ook niet goed geweest.
En dat zwart ondervertegenwoordigd was kwam natuurlijk ook doordat wij zwarten lui zijn en/of te laat komen opdagen of geen geld hebben voor een kaartje... (;-))

Een uur vantevoren had ik ruzie met 2 heren van het herenclubje van Schiller - die daar net als wij met ons IDFA klasje elke dinsdag zitten - over mijn binding met Obama,gebaseerd op kleur en identiteit. Onzin vonden ze het dat ik als "negerin"* mijn afkomst automatisch linkte aan mijn stem voor Barack. De rooie van de twee kwam met het argument dat hij toch ook niet louter op zijn rode haren voor een roodharige president zou gaan!
Als ik op een stoel had gezeten, was ik er vanaf gevallen.

Wat is dat nou? The Black Thing?
Ik merk wel dat de Black Conscious mensen om me heen (heb ik toch weer een Engelse term voor nodig) veel emotioneler op de overwinning reageren dan de anderen.
Voor ons is het toch alsof er een zwarte man op de maan is geland.
50 jaar geleden mocht deze man niet eens voor in de bus zitten.
146 jaar geleden was deze man een slaaf.
Zwarte meisjes in het Witte Huis schreef Stipo op zijn blog. Een beetje filmer gaat hier scènes over dromen.
En ik las dat ze een pup krijgen van papa Barack. My god! Wat een droomvader.
De vader die we allemaal gewenst hebben, en die we nu hebben. Als vader van een natie die ook veel van ons doen en laten bepaalt. Hallelujah yes.

Ja ik ben er van ondersteboven. Ja ik voel me trotser op zwart dan ooit.
En voor het eerst voel ik dat Afro-Amerikaanse bloed van mijn moeder overal doorheen stromen. Hallelujah yes. En natuurlijk ben ik OP Obama!
Macht erotiseert and I am sure He Can!
Maar het mooiste en het scherpste vond ik wat Clairy Polak zei die ochtend:
"I Have a Dream! is nu voor eeuwig Yes We Can!"
En zeg nou zelf: dat klinkt toch een berg stelliger en meer van nu dan dromen...

*(bah bah bah ik haat het woord)