Soms kan je enkel groeien door de beperking.
Grenzen. Hierarchie. Ongelijkwaardigheid.
Soms valt tijd samen met muziek.
Vallen noten op hun plek.
Vallen woorden samen met... met...
met... (en toen bedacht de schrijfster:)
met wat wil ik hier nou zeggen precies?
(denkmoment)
Met wie je bent op dat moment misschien.
Soms blijk je in staat om los te laten.
Zonder pijn.
Al wil dat niet zeggen: zonder tranen of verdriet.
Maar dan - onverwacht - valt echt alles op zijn plek.
En kan je verder.
-------...--------...---------------
------.....------.....--------------------------------------
-----.......----......-------------------------
nee ...................en ook
ik ben.................geen lul-------------
geen0000000000000000000----------------------------
------...............---------------
-------.............------------------------------
--------...........------------------------------------
----------.......--------------------------
------------....-------------------------
-------------..------------
--------------.------------
En als je daarbij mag zijn.
Is dat een geschenk.
(met dank aan Frank Boeijen. De wegens een te slick uiterlijk, en een nog zachtere g dan de mijne, misschien wel meest ondergewaarde troubadour van Nederland - SMILE;)
Tekst Frank Boeijen
"...Wij verzoenen ons vannacht
Bemin mij streel mij heel mij
Heb me lief"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten